Mali Muzykanci

Rozwijanie umiejętności śpiewania

Rozwijanie umiejętności gry na instrumentach muzycznych

Kształtowanie podstawowych zdolności muzycznych

Kształtowanie poczucia rytmu

Wyrabianie pamięci oraz wyobraźni muzycznej

Kształtowanie umiejętności pracy w zespole

Kształtowanie wrażliwości na zmianę tempa dynamiki, wysokości dźwięku

Kształtowanie słuchu i umiejętności słuchania muzyki

Zapoznanie z wyglądem wybranych instrumentów muzycznych

Kształtowanie umiejętności rozróżniania instrumentów muzycznych

Umiejętność nazywania wybranych instrumentów muzycznych oraz opisywania ich budowy i pochodzenia

Kształtowanie umiejętności rozróżniania dźwięków

Malowanie ilustracji do wybranego i wysłuchanego utworu muzycznego,

Rozróżnianie różnych gatunków muzyki

Nauka gry na wybranych instrumentach

Praktyczne (dziecko w trakcie działania sprawdza wiadomości w praktyce)

Problemowe (dziecko samo rozwiązuje problemy, odkrywa nowe umiejętności)

Podające (dziecko przyswaja sobie widzę przekazaną przez nauczycielkę)

Zajęcia w gruncie rzeczy opierają się na metodach Orffa i Gordona, które bazują przede wszystkim na rozwijanie wrodzonej kreatywności i talencie dziecka.

Metoda Carla Orffa – U podstaw systemu Orffa zauważymy założenia ogólno wychowawcze, czyli wykorzystanie muzyki i aktywności muzycznej dziecka do celów wychowawczych, a także po to, by przygotować je do umiejętności zrozumienia dzieł sztuki. Orff skupia się na tym, aby rozbudzić u dzieci i młodzieży zamiłowania i zainteresowania muzyczne przez tworzenie muzyki – improwizacje, a nie przez jej odtwarzanie. Jego system kierowany był nie tylko do dzieci uzdolnionych muzycznie, ale do wszystkich dzieci w przedszkolach, szkołach.
Naczelnym celem tej metody jest kształcenie przyszłych odbiorców muzyki. Jak pisze Orff: „Wszystkie przeżycia wczesnego wieku, wszystko co w dziecku zostanie obudzone i rozwinięte, pozostaje mu właściwe przez całe życie”. Tą zasadą kieruje się nowoczesna psychologia i pedagogika.
Cała koncepcja pedagogiki muzycznej według C. Orffa opiera się na trzech zasadach: kładzenie nacisku na kształcenie poprzez zabawę, rozwijanie muzykalności dzieci, integracja muzyki, słowa i ruchu.

Metoda Edwina E. Gordona – Gordon porównuje naukę muzyki do nauki mowy. Dziecko uczy się mówić w sposób „całościowy”, wsłuchując się w to, co mówią do niego opiekujące się nim osoby. Sprawnie posługuje się językiem mimo tego, że nikt go przecież nie uczył literek ani gramatyki. Nie inaczej jest z muzyką. Zapewnienie dziecku możliwości „osłuchania się” z różnorodnymi formami muzyki pomoże obudzić w nim muzyczną wrażliwość na długo przed tym, nim nauczyciele zabiorą się za tradycyjną naukę nutek. Najważniejszym pojęciem w metodzie Edwina E. Gordona jest audiacja. Słowo to oznacza przyswajanie i rozumienie usłyszanej muzyki. Odpowiednikiem audiacji w mowie jest myślenie. Nie można nikogo nauczyć myślenia – to proces naturalny, umiejętność, którą dziecko zdobywa wraz z rozwojem, poznawaniem i kojarzeniem faktów. Podobnie jest z audiacją. Umożliwiając dziecku doświadczanie muzyki, dajemy mu szansę na rozwój audiacji. W metodzie Edwina E. Gordona podstawą jest słuchanie muzyki. Później przychodzi czas na jej wykonywanie i „komponowanie”. Ostatnim etapem jest nauka gry na instrumentach i wprowadzenie do zapisu nutowego.